Perquin -revolutiemuseum - El Mozote

Vandaag gaan we naar het museum van de revolutie. We krijgen een rondleiding van een oud strijder, hij was 17 jaar in de oorlog. Hij vertelt gedetailleerd over de oorlog aan de hand van foto's en objecten. De mensen werden onderdrukt door de regering. De mensen waren het zat en gingen demonstreren. In 1979 brak de burgeroorlog uit. De regeringstroepen werden gesteund door Amerika. Amerika was namelijk bang dat de rebellen (FMNL) voor het communisme waren. De rebellen werden gesteund door Vietnam, Rusland en Cuba. Deze landen gaven ook training aan de rebellen. President Carter stopte de militaire steun eind 1980, maar Ronald Reagan, die in 1981 was gekozen, pompte weer grote sommen geld in het conflict. Dit heeft de oorlog ook verlengd. Hij liet ons allerlei objecten uit de oorlog zien: oude radio's, geweren, de bommen en medische spullen. Hij vertelde ook over het drama bij El Mozote. Dat was hartverscheurend! De tolk die mee was, een jonge meid, kreeg zelfs de tranen in haar ogen, en vroeg haar collega het verhaal verder te vertalen. Erg indrukwekkend! Na het museum zijn we naar El Mozote toe gereden. Bij het monument voor de slachtoffers kregen we uitleg van een inwoonster van El Mozote. Zij had het drama overleeft, omdat ze een uur ervoor vertrokken was naar de markt. Haar vader was thuis gebleven en heeft het niet overleefd. Zij is na het drama overgebracht naar Honduras. Na de oorlog is ze terug gekeerd naar het dorp. In december 1981 kwamen regeringstroepen naar het dorp, omdat ze dachten dat de inwoners allemaal supporters van de rebellen waren. Dat klopte niet, maar de regeringstroepen dachten anders. Alle mannen, vrouwen, oudere meisjes en kinderen werden van elkaar gescheiden. De mannen werden één voor één ondervraagd, ze werden gemarteld en vervolgens geëxecuteerd. De kinderen werden in de kerk opgesloten, en daar vermoord. Vervolgens werd de kerk in brand gestoken. De vrouwen en oudere meisjes werden meegenomen naar de heuvels, daar werden ze verkracht. Vervolgens werden ze doodgeschoten. De hele stad is vervolgens in brand gestoken. Dit verhaal werd aanvankelijk ontkend door de regering van El Salvador. Maar een vrouw heeft het bloedbad overleefd. Zij was dapper genoeg om haar verhaal te vertellen. Ze heette Rufina Amaya. Ze was de laatste in de rij om geëxecuteerd te worden. Het was ondertussen donker geworden. Ze knielde neer om te bidden, ze dacht dat ze dood zou gaan. Ze zag dat de soldaat niet goed op lette, toen is op haar knieën terug gekropen. Ondertussen hoorde ze haar kinderen roepen "mama, ze gaan ons doden". Vreselijk als je er aan denkt! Ze had 4 kinderen (9, 5 en 2 jaar en 8 maanden) en een man. Die is ze allemaal verloren. Vervolgens liep ze op handen en voeten in de wei tussen de koeien. Ze had haar haar naar voren gedaan, zodat ze op een dier leek. Ze heeft zich schuil kunnen houden in een grot. Zo heeft ze het bloedbad kunnen overleven. Zij is toen ook naar Honduras overgebracht. Net als alle andere inwoners, die het geluk hebben gehad, niet in El Mozote te zijn tijdens het bloedbad. Rufina Amaya is na de oorlog vlakbij El Mozote gaan wonen. Ze heeft, tot haar dood (in 2007), rondleidingen gegeven, bij het monument voor de slachtoffers, in El Mozote. Nog niet alle slachtoffers zijn gevonden. De regering heeft dit stop gezet, ook omdat de regering het drama eigenlijk ontkent. Komende zondag zijn er verkiezingen in El Salvador, de vrouw die de rondleiding gaf bij El Mozote, hoopt dat de FMNL wint en verder gaat met de opgravingen
Ik heb 's middags nog het één en ander terug gelezen, en het is behoorlijk heftig wat je dan te horen krijgt. Ik ga ook niet beschrijven, op hoe een gruwelijke manier haar baby is vermoord voor haar ogen. Dat was mensonterend!
Na deze indrukwekkende rondleidingen, gingen we naar Río Sapo. Dat is de schoonste rivier van El Salvador. Daar kon je zwemmen. Ik heb echter een blaar op mijn voet, die moet drogen. Dus dat leek me niet handig om het dan nat te maken. Bovendien zat (zit) mijn hoofd nog vol van alle informatie. Dus ik ben een stukje gaan wandelen langs de rivier. En dan kun je ff nadenken over wat er allemaal verteld is. Om half vier waren we weer terug bij het hotel. Ik ben nog ff alleen naar Perquin gelopen. Daar is op zich niet veel te zien. Maar ze hebben wel mooie muurschilderingen. En op bijna alle lantaarnpalen staat ook een schildering. Op de weg terug een ijsje gekocht. Al met al was ik een uurtje onderweg. Daarna heb ik nog ff in de hangmat gelegen. En heb ik nog wat informatie terug gelezen over wat we vanmorgen hebben bekeken.
Al met al een pittig, emotioneel dagje.